Devil's Tears de uitdaging en toet toet op de scooter

Dinsdag 26 juli. Ook vandaag kunnen we uitslapen totdat we niet meer kunnen, om 9 uur zitten we aan het ontbijt. We kijken ook nu uit op de zee met leuke bootjes en zwemmende mensen. Ik ben volgens mij nog nooit op zo’n mooie plek in de wereld geweest. ’s Ochtends en ’s avonds kan je heerlijk genieten van de rust met het geluid van de zee op de achtergrond. En genieten doen we volop. Lekker luieren is heerlijk in de zon, het snorkelen was een van mijn leukste ervaringen ooit en het hutje staat er werkelijk waar prachtig bij. Maar goed, na het ontbijt maken we ons klaar om met twee gehuurde scooters te gaan touren. Ik met Wouter achterop op de snelste Honda en mama bij papa achterop op een Honda Scoopy, zo rijden we door hobbelige straten met veel bochten. Al gauw kwam ik erachter dat mijn achterrem het niet zo goed deed, dus toch maar even rustig aan. Wanneer we op een blubberige open plek aankomen gaat mama nog even bij mij achterop. Door de blubber heb ik totaal geen grip en in een bocht slippen we! We maken een halve draai en blijven nog meer net staan, achteraf hard om gelachen : ) . We zetten onze scooters neer en lopen naar een soort klif Devil’s Tears. De zee komt hier hard tegen aan en spat hoog op, een prachtig gezicht. Mama was er als eerst en keek wachtend naar ons. Precies op dat moment spat er een golf twee keer zo hoog als mama op, vlak achter haar! We schrikkend roepen, gelukkig gebeurde er niets. In tegenstelling tot wat minuten later. Er is al even geen grote golf geweest dus Wouter en ik gaan wat dichter bij de klif staan. Samen kijken we toe hoe er een grote golf aankomt. Ondertussen wordt deze steeds groter en groter en botst op de klif, Op dat moment dacht ik al “oh oh…”. Net als Wouter die nog probeert weg te rennen. Ik draai mij om en … FLATSS!! Ja hoor, helemaal doorweekt… Papa en mama liggen in een deuk, en ik kan er eigenlijk ook wel hard om lachen. We kijken nog een kwartiertje naar de mooie golven, dit keer van een grotere afstand. We rijden door naar de ‘Yellow Bridge’, een gele brug die de eilanden Nusa Lembongan en Nusa Ceningan met elkaar verbinden. Op Nusa Ceningan zijn er meer heuvels, maar met zo’n scooter zonder begrenzer is dat geen probleem. Heuvel op ging dus prima maar heuvel af met een slecht werkende rem is toch even spannend. Terug op Nusa Lembongan zijn we gaan lunchen in een prima restaurantje. Daarna terug naar ons resort om daar nog even te zwemmen, paddelen en met de bananenboot te varen. In het zwembad komen we nog even tot rust, papa en mama hebben zelfs nog een Balinese massage gedaan. Terwijl papa en mama daar liggen te genieten, genieten Wouter en ik in onze hut met een muziekje en een kaartspel. Nu ligt Wouter boven lekker te lezen en schrijf ik dit verhaal. We hebben het hier echt super, ik heb nog nooit zo’n mooie vakantie gehad. Complimenten aan papa die dit allemaal voor ons heeft geregeld. Ik geniet echt met volle teugen. Morgen gaan we alweer terug naar Sanur, wat gaat het snel. Luc