Grand Canyon met een nieuw avontuur

Dag 14 Vrijdag 27 juli 2018 

Na de modderige belevenissen van gisteren nu weer wat schoner werk. We vertrekken op ons gemak voor een 2 uur durende rit naar Monument Valley in de Grand Canyon. Het is lekker rustig in de auto want de heren maken van de gelegenheid gebruik om nog wat bij te slapen na alle avonturen van gisteren. Voordat we aankomen in het National Park stoppen we voor een prachtig uitzicht op de Grand Canyon en de Colorado River. We zijn onder hand verwend met prachtige uitzichten dus duurt het even voordat we de ontdekken wat de schoonheid hier is. Vanaf een hoge toren kunnen we eindeloos ver kijken en de Colorado River lijkt vanaf hier maar een klein stroompje. Het is dan ook de schaal van dit landschap wat de meeste indruk maakt. Daarnaast zien we hier in plaats van prairies weer bos. Doordat de dichtheid van de bomen laag is oogt het heel open en transparant en ervaar je prachtige lichtval tussen de bomen op de groene kruidlaag.

Eenmaal in het park parkeren we bij het Visitor Center. Onthoud die naam want deze komt nog terug in dit verhaal. We nemen de gratis shuttlebus via de oranje route naar Mather point even verder in het park. De parken zijn allemaal uitstekend ingericht met duidelijke route aanduidingen, sanitaire voorzieningen, watertappunten, verschillende shuttlebus routes en banken met afdakjes voor de schaduw. Vanaf Mather pont lopen we het Rim Trail vlak langs de rand van de canyon en genieten volop. Het pad is vrij vlak en de jongens lopen voor ons vooruit en wij wandelen er rustig achter aan.  We lopen door naar Yavapai Point waar de jongens al lekker op een bankje op ons wachten. Op dit punt is ook een Geologisch museum waar we allerlei informatie over het ontstaan van de Grand Canyon kunnen vinden.

Na een tijdje rond gekeken te hebben gaan Johan en ik weer op zoek naar Wouter en Luc om met de shuttlebus verder het park in te gaan maar we kunnen ze niet vinden… Johan loop nog eens een rondje door het museum en kijkt bij de bushalte. Ik loop het pad een stuk terug en vervolgens weer een heel eind het vervolg van de Rim Trail op maar we zien ze niet. We overleggen en bedenken dat wanneer ze ons kwijt zijn ze wel weer naar deze plek terug zullen komen en wachten. Na een tijdje sms-en we maar eens waar de jongens zijn maar we krijgen geen reactie. Vervolgens melden we per sms dat wij bij nog steeds bij Yavapai Point staan en weer horen we niks terug. Dan maar bellen… De verbinding is beroerd maar na een paar keer proberen krijgt Johan toch Luc aan de lijn en blijken de jongens gedacht te hebben dat wij al vertrokken waren op het vervolg van het Rim Trail en voor ons liepen naar Village ruim 2,5 kilometer verder op… Iets wat Johan en ik dan weer vreemd vonden want ten eerste zouden we nooit vertrekken zonder de jongens en ten tweede was dat het plan helemaal niet.  Johan zegt tegen Luc dat ze daar op ons moeten wachten en dat wij ook de route gaan lopen. Het is een mooie route dus met frisse moed, ik iets meer dan Johan, gaan we in een stevig tempo op stap. Inmiddels ontvangen de jongens, blijkt achteraf, de zeer vertraagde sms-berichten van ons dat wij nog op Yavapai point staan en Luc sms-t, ook weer vertraagd, terug dat zij wel naar Visitor Center gaan en dat we elkaar daar dan wel ontmoeten. Niet gek bedacht want vanaf de Village rijdt geen bus naar Yavapai point en Visitor Center is dan het dichtste bij waar wij ook makkelijk met de bus kunnen komen. Maar ja, wij waren al op weg over het Rim Trail en dus sms-en we, natuurlijk enigszins verward en geërgerd; Nee houd je aan de afspraak, blijf waar je bent. En omdat dit bericht ze op tijd bereikt doen ze dat netjes. We komen na een stevige wandeling aan in Village waar de jongens op dat moment ook zijn en we gaan op zoek. Het is er nogal groot met verschillende gebouwen en pleinen dus kunnen we elkaar niet vinden… We besluiten te bellen naar Luc en wederom is de lijn heel slecht. Johan zegt; ‘Kom maar naar Verkamp’s Visitor Center, een gebouw dat in Village staat waar op dat moment iedereen is…’ en Luc hoort alleen: ‘…Visitor Center’ en denkt huh, dat stelde ik toch voor en waarom moest ik eerst op deze plek blijven en nu weer terug naar Visitor Center waar de auto staat? Maar goed, Luc is ook de moeilijkste niet dus Wouter en Luc gaan weer op stap en nemen de shuttle bus… Ondertussen wachten Johan en ik trouw bij Verkamp’s Visitor Center en vragen ons af waarom het zo lang duurt en ik begin inmiddels wel een vermoeden te krijgen. Het zal toch niet dat…? Inmiddels zijn Luc en Wouter weer bij Visitor Center aangekomen en kunnen ons niet vinden. Luc sms-t maar eens waar wij toch zijn? We bellen maar weer eens op een heel slechte lijn en ontdekken dat waar we al bang voor waren. We zijn weer op twee verschillende plekken, zucht. Wij nemen nu ook maar de shuttle bus terug en na ruim twee uur achter elkaar aan reizen hebben we elkaar om 15:45u weer gevonden. Enigszins gefrustreerd, moe en hongerig snappen we natuurlijk niet meteen hoe dit zo heeft kunnen komen dus we besluiten maar snel terug te gaan naar Tusayan waar ons hotel is en we in de grocery een verlate lunch kunnen kopen.

Gelukkig doet eten en een frisse duik in het zwembad wonderen en knappen we allemaal snel op. Zolang we het niet over de middag hebben gaat het helemaal goed. Uiteindelijk eten we ’s avonds in een steakhouse een heerlijke Amerikaanse burger met in bierdeeg gebakken uienringen. En onder begeleiding van een ouwe Amerikaan met een gitaar keken we ook nog even naar wat vermaak op een van de 5 televisieschermen. We do as the Americans do, zullen we maar zeggen.

Dit was het weer voor vandaag. Groeten Trudy