Verrassing, plezier en avontuur op Lake Powell

Dag 12 woensdag 25 juli 

Voordat ik begin, ga er maar even goed voor zitten. “Ik” ben Luc overigens. Het was een bijzondere dag en ik mag over deze dag een bijzonder verhaal schrijven. Deze dag had je eigenlijk moeten ervaren en is onmogelijk in woorden te vertalen. Toch ga ik mijn best doen, geniet ervan.

Het programma: “Vandaag gaan we relaxen aan het meer Lake Powell, dus zwemkleding, badhanddoeken en lunchpakket mee.” Een dagje niet reizen zou het worden. Een dagje even rustig aan en rustig bijkomen zou het worden. Een minder intensief dagje zou het worden. Met de nadruk op: ‘Zou het worden’.

Eerst even terug naar gisteren, dinsdag 24 juli. Op weg naar Antelope Canyon bij Page rijden we langs Lake Powell. We besluiten daar op een picknickbankje te lunchen. Wouter en ik krijgen nietsvermoedend de vraag: ‘Hoe lekker zou het daar op het meer zou zijn?’. Ons antwoord: ‘Je verbrandt daar levend, het is bijna 40 graden joh.’ Duidelijk.

Wat Wouter en ik niet weten, is dat deze vraag een hint voor een grote verrassing was. Wanneer wij nog steeds niet happen, vertelt papa wat er morgen op het programma staat. Maar dat is het verre van rustig, bijkomen, minder intensief noch reizen. De grote verrassing: Twee Jetski’s om over het grote meer te scheren! Surprise.

Woensdag 25 juli. We staan op na een prima nachtrust. We vullen onze maag tijdens het ontbijt en halen lunch voor onderweg bij een supermarkt. Het avontuur kon beginnen.

Bij de bootverhuur ‘H2O zone’ aangekomen krijgen we instructies over de jetski’s, regels en de mooiste plekjes. We moeten echter zelf de jetski’s meenemen en ook zelf het water in krijgen. Onze huurauto had geen trekhaak, dus had Papa al een andere auto geregeld. We mochten er gerust 10 pogingen over doen om de trailer recht in het water te krijgen, wordt ons verteld. Diep van binnen lach ik stiekem, ‘Dat wordt nog leuk’. Maar ik heb papa’s stuurkunsten onderschat. Beide jetski’s komen heel aan en liggen vervolgens zonder al te veel moeite rond 12 uur in het water. Nice work captain Johan / Steve.

Even voor de duidelijkheid, geen van ons vieren heeft ooit op een jetski gevaren. Wouter en ik testen gelijk hoe snel we kunnen. Ja Wouter mocht zelf sturen ook mits er een ander achter hem zat. Daar gaan we, tien miles per hour… Beetje bij beetje geef ik gas bij, twintig, dertig… ‘Volgens mij kunnen we harder’, vól gas! En we zien de snelheidsteller van veertig naar vijftig miles per hour vliegen! (Omgerekend is dat 80 kilometer per uur). Bij de hogere golven springt het water in ons gezicht, we vinden het geweldig.

Door de hitte is het water en de wind overigens heerlijk warm. We verbranden gelukkig niet levend weg. Wel opletten dat we ons extra goed insmeren, maar vooral genieten. Het is namelijk meer dan alleen water en een jetski. Het is varen op een meer omringd door rode gebergte. Het is rustig en dus veel ruimte voor de verschillende bezoekers op het meer, jetski’s, speedboten en nog grotere boten. Het is Wouter en ik samen op de turbo jetski. Pap en mam op de normale jetski (ook snel). Maar het belangrijkste: het is lekker weer. En het weer kan hier heel onvoorspelbaar zijn……

We volgen de uitgestippelde route over het meer, door smalle tussendoorgangen, nog meer grote meren en uiteindelijk door de narrows tussen de hoge muren van de Canyon. Het water is rustig maar met hoge snelheid moet je je toch goed vasthouden. Op de grote meren zijn er golven van een meter en met grote snelheid kan je van het opspattende water heel nat worden. Maar dat maakt allemaal niet uit want het is lekker weer, je droogt snel op en het water is toch warm.

We komen na lang zoeken bij een schitterend strandje aan. Het strandje ligt tussen de hoge rotsen van de Canyon, een klein meer dus heel rustig water en weinig bezoekers want het is toch heel ver weg van de thuishaven. We lunchen en maken om en om in ons eentje een rondje op het meer met de turbo jetski, ook Wouter. Het is een topverrassing en we genieten optimaal.

Het is ondertussen 15.00 uur. Wellicht hebben we iets te lang genoten. Want wanneer we naar de lucht kijken, zien we de lucht verraderlijk donker worden. Snel inpakken en terug naar de veilige thuishaven. Wouter mag met papa op de turbo en ik ga met mama op de normale.

Dit maakt echter niet meer uit. Het weer slaat om en het begint enorm hard te waaien. Het rustige water wordt onrustig en de golven worden groter, even gas bij dan maar. Maar wanneer we de eerste bocht invaren is het al te laat. Nog meer wind en nog hogere golven, het water is woest. We hebben helemaal niks meer aan de vijftig miles per hour, we mogen blij zijn als we de 20 halen!

De golven zijn zo groot geworden dat het niet meer scheren op het water is, we moeten golf voor golf pakken om ook maar een beetje droog vooruit te komen. Maar op de grote meren is ook dit een verloren race. Hier wint de wind en golven variëren tussen de 1 en 2 meter. Elke golf happen we wel water en het vooruitkomen wordt steeds lastiger. Papa heeft inmiddels het stuur overgenomen van Wouter en mama zit nog altijd ‘veilig’ bij mij achterop. (Bij het achterop stappen had ze de eerste blauwe plek al te pakken). Als kers op de taart begint het keihard te hagelen, gelukkig houdt dat al vrij snel op.

Ik zeg de hele vakantie al: ‘Het lijkt net op een film!’ of ‘Hé dit kan ik van die ene film!’. Maar op dit moment maken we onze eigen film, gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Een scéne gefilmd vanuit een helikopter. Twee jetski’s die tussen de hoge muren van de canyon vooruit proberen komen in het wilde water. Elke golf krijgen ze opnieuw water in hun gezicht. De muziek loopt op. BAM! De film wordt wilder, in de verte zie ik een bliksemschicht. Af en toe kijken we om of de ‘Turbo’ nog bij is en of mama nog achterop zit. Inmiddels doorweekt.

We halen andere boten in die het een stuk makkelijker lijken te hebben, in ieder geval droger. Het lijkt eindeloos maar we maken wel degelijk meters. We komen bij het laatste grote meer voor de tussendoorgang naar het veilige water. Echter was dit laatste meer ook de grootste en de wildste. De golven zijn nu toch echt wel gevaarlijk hoog en we houden ons extra stevig vast. Elke golf een nieuwe klap die we moeten opvangen, 100% concentratie. Of toch niet, we klappen vol op een hoge golf en ik grijp mijzelf nog steviger vast. Inclusief het gas en zo klappen we nog harder op de volgende golf. We vliegen de lucht in.

Mama zag ons al op de voorpagina van de krant staan: Zoon verliest moeder op jetski in Lake Powell. Maar zoals altijd blijft ze positief. Ze haalt het zelfs in haar hoofd om tegen mij te zeggen of ik nog wel van de omgeving geniet? Het enige wat ik zie is de volgende golf en water in m’n gezicht.

Na een lang gevecht met moeder natuur (helaas geen foto’s hiervan) halen we de tussendoorgang en zijn we veilig. Het water wordt rustiger en we kunnen opgelucht ademhalen. We zijn doorweekt, stijf, voelen de spierpijn van morgen al en het extra insmeren is mislukt. Captain Steve was voornamelijk sensitief en stond nog lang na te shaken. (Mag ik het gedicht voor onze stoere kapitein schrijven met sinterklaas?). We kunnen er hard om lachen, het was een geweldig avontuur.

De zon werkt zich door de wolken heen en we genieten van de laatste meters op een rustig meer, alsof er niks gebeurd is. Wouter haalt zelfs nog even de 50 miles per hour op de turbo mét mama achterop. Papa haalt de auto op en laadt vlekkeloos de jetski’s in op de aanhangwagen. Staan de beste stuurlui dan toch aan wal?

We leveren de jetski’s zonder krasje in, eten BBQ als avondeten in een typisch Amerikaans restaurant met live country muziek. Ik herleef alles nog een keer tijdens het schrijven en we gaan zo heerlijk slapen na een dagje ‘bijkomen’. Wij hebben het overleefd met bijna 40 graden op een woest meer, dus jullie kunnen het ook in het ‘warme’ Nederland. Groetjes Luc